این روزا ای گلکم خیلی بهونه گیر شدی
نکنه می خوای بگی از من دیگه تو سیر شدی
تو خودت خوب می دونی که من چقدر دوستت دارم
اگه تنهام بزاری به خدا کم می یارم
تو مثل نور امیدی توی زندگی من
که اگه بری می میره بعد تو این روح و تن
مگه تو قول ندادی همیشه با من بمونی
پس چرا من رو زمین و تو روی آسمونی
گلکم دار و ندار من تویی
تو خودت اینو که بهتر می دونی
اما از وقتی که اینو فهمیدی
پر کشیده از نگاهت مهربونی
عاقبت ما کشتیه دل را به دریای جنون انداختیم
عاقبت عشق زمینی را به عشق آسمانی باختیم
تا رها گردیم از دلواپسی در آن سوی خط زمان
ما در عرش کبریایی خانه ای از جنس ایمان ساختیم
با توام بانی عالم با تو ام ای مهربانم
ای تو خورشید فروزان من شبم شب را بسوزان
کوچکم با قطره بودن راهیم کن سوی دریا
عاقبت باید رها شد روزی از زندان دنیا
سیر در دنیای معنا بی زمان و بی مکان
وصف در عین جدایی زندگی با جانِ جان
عاشقان در شوق پروازند از این خاکیان
چون که باشد پای یک عشق خدایی در میان