خاک

خاک،عاشقی می داند، گریه میکند، رنج می کشد

و صبر میکند ،سر به آستان مرگ می گذارد،

بر شانه هایش گریه می کنداما نمی میرد،...

خاک عاشقی صبور است ، بر برگ های پاییز بوسه می زند

،تقدیر جهان را عوض میکند،

جوانه ها را بیدار،و درخت ها را خواب می کند

اما خود هرگز نمی خوابد...!

خاک عاشقی صبور است که سال هاو سال ها

 برای آسمان صبر می کند ،..

و من ، همانم ، که از خاک امده ام،

چون خاک عاشقم ،

وچون خاک،روزی، صبوری را هم خواهم اموخت..
 

(جبران خلیل جبران)