صیاد

چون صید به دام تو به هر احظه شکارم ای توفه نگارم

از دوری صیاد دگر تاب ندارم رفته ست قرارم

چون آهوی گمگشته به هر گوشه دوانم

تا دام در آغوش نگیرم نگرانم

از ناوک مژگان چو دو صد تیر پرانی بر جلوه نشانی

چون پرتو خورشید اگر رو بکشانی وای از شب تارم

در بند و گرفتار بر آن سلسله مویم

از دیده ره کوی تو با عشق بشویم با حال نزارم

برخیز که داد از منه بیجاره ستانی

بنشین که شرر بر دل تنگم بنشانی

تا آن لب شیرین به سخن باز گشایی خوش جلوه نمایی

ای برده امان از دل عشاق کجایی تا سجده گذارم

گر بوی تو را باد به منزل برساند جانم برهانم

ور نه ز وجودم اثری هیج نماند جز گرد و قبارم